28 Nisan 2012 Cumartesi

bir elmanın iki yarısı :)

                         İnsan varoluşundan bu yana kardeşlik = bir elmanın iki yarısı diye tabirlendirilir...Kime sorsanız önce bu cümleyi kurar.kiiiiii kurmalıdır da zaten...Anne babanın kalpteki sevgisinin yanında kardeşe duyulan sevgi bambaşkadır, her biri ayrı özel her biri ayrı kıymetlidir her ne kadar ana babayı yere göğe sığdıramasakta kardeş sevgisi ve benim ablam her zaman bir pıt daha çok sevilir :) zaten aile içi sevgi  hiçbir şeyle ölçüşemezki...
                         Bu yazı ablaya olan özlemin dolup taşması aslında...Ne kadar içimdekileri kelimelere dökemesemde yazarsam karşımdakine anlatıyormuşçasına rahatlıyorum...Kurduğum cümlelerin zerresinin yanlış olup olmadığını umursamadan sadece parmaklarımın klavyede sürekli özledim ablacım :( özledim ablacım :(   yazmak isteyip zor tutuşumdan saçmalıkların en kötüsünü yazabilirim...(bunun için affola)
                        Hasretlik o kadar zor ki her an acaba şimdi nasıl,napıyo,canını biri sıktı mı,dersleri nasıl,odasınıda özledi,oranın ortamı burası gibi değil tabi,acaba ağlıyo mudur daha nice böyle sorular aklımdan geçerken,bu soru geçişlerinin her evresinde daha da şiddetli bir endişe ve üzüntü kaplıyor içimi...Bu düşüncelerden kurtulmaya çalışmak için açılan her telefon görüşmesi aslında özlemini pat pat yüzüne vuruyor insanın karşılıklı güyaa hasret gideriyoruz dedikçe daha da çok kederleniyoruz...Güzel günler gelicek bunlar da geçicek dedikçe geleceğin güzel planlarını yapıyoruz haydi gel en güzel cicileri alalım, en güzel çantaları biz bulalım sen gel kahvelerin en kralı senle içilir, her kapı sana açılır sen yeter ki gel artık... SENİ ÇOK SEVİYORUM ABLALARIN ABLASI KOCAMANINDA KOCAMANI ÖZLEDİM SENİ dünya tatlımız,minik kuşumuz,çiçeğimiz,kıymetlimiz,anamın babamın ilk göz ağrısı iyiki varsın ve iyiki benim ablamsın :)

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder